Ik ga het bos in!

Nadat we zijn aangekomen op de luchthaven van Oslo, reizen we verder in 2 huurauto’s.We hebben nog een autorit van 4/5 uur voor de boeg om in het Fyresdal te komen. We duwen de backpacks en laarzen in de achterklep van de autos.. en vervolgen de reis op het nu nog luxe “on board” navigatiesysteem…

Direct vanaf Schiphol is het al heel bijzonder om van deze groep deel uit te maken… we kennen elkaar niet, en zijn eigenlijk enkel verbonden door het gezamenlijke doel de “Expeditie” De gesprekken die op een natuurlijke ongedwongen wijze ontstaan zijn totaal niet ongemakkelijk of moeizaam, het is allemaal PUUR… ik heb hier met “authentieke mensen” te maken heel bijzonder..

Na toch best een lange autorit maken we kennis met onze lokale gids Torjus. Een man van weinig woorden (zo lijkt het) die het gebied op zijn duimpje kent.. Zelf leefde hij 3 jaar lang in de bossen van het Fyresdal.. en dan ook volledig zelfvoorzienend… Tegen alle verwachtingen in is het prachtig zonnig weer… en ook voor de rest van de week zijn de voorspellingen goed.

Tijdens de eerste sharing in de centrale Lavo tent leren we elkaar weer iets beter kennen. Het is mooi om ieder zijn persoonlijke beweegredenen te horen, en de openheid die er vanaf het eerste moment aanwezig is. Aan het einde van de sharing leveren we allemaal onze mobiele telefoon in… stuk voor stuk, een stapel van iPhones verdwijnt in een plastic tas in ruil voor een zakmes… daar hebben we nu meer aan.. Telefoon UIT, Expeditie AAN..

Geen telefoon? huh dat is echt wel even wennen… Regelmatig ben ik de eerste dag zoekende naar mijn telefoon.. een soort van gewenning.. even mijn telefoon checken, selfie maken, mailtjes lezen… Het is echt apart hoe je daar de eerste 24uur nog mee bezig kan zijn.. Het heeft tijd nodig, maar na ruim 24 uur maakt het plaats voor een bevrijding… het is goed toeven zonder telefoon.. “de wereld zoekt het maar even uit, ik zit in het bos”

We slapen in de buitenlucht, onder enkel een dekzeil dat we hebben gespannen tegen de eventuele regen. De rivier die constant stroomt heeft wel iets weg van het geluid van een constante autosnelweg .. Maar dit geluid is lang niet zo storend.. maar meer continue rustgevend. Ik heb mijn slaapplaats pal naast de rivier gemaakt.. s’morgens zit ik steevast even alleen aan het water…. kijken hoe het stroomt niets meer of minder…

S’nachts is het behoorlijk koud, het vriest een paar graden.. Gelukkig gaat mijn nieuwe M90 slaapzak tot -30 en hoef ik mij geen zorgen te maken.. Anderen hebben het zwaarder die nacht.. een perfectionist zijn, heeft ook zo zijn voordelen…

De volgende dag ga ik mee op jacht… Torjus neemt ons voor het eerst mee in de ruwe natuur… Al snel merk ik dat mijn waterdichte jachtlaarzen geen overbodige luxe zijn… Het is overal erg drassig… We klimmen naar een behoorlijk hoogte de bergen in.. Hoewel ik best een aardige conditie heb, gutst al snel het zweet met bakken van mijn voorhoofd.. Dit is wel een echte wandeling… pfff. Opgeven is natuurlijk geen optie tussen al deze kerels..

Het zit ons niet erg mee om een rendier te vinden.. We bezoeken meerdere valleien, die stuk voor stuk een adembenemend uitzicht hebben.. Op de top van een van de hoogste bergen nemen we een langere break… Iedereen ligt languit boven op de berg in een brandend zonnetje uit te rusten van de hike.. Nagenoeg iedereen dommelt weg (behalve Torjus).. heerlijk in het zonnetje.. Dan maar dromen over rendieren!